body=[Geen afbeelding beschikbaar]

Rea Lenders

Groningen 29 december 1980

Het meisje dat niet tot tien kan tellen

Hoewel ze nog maar net drie jaar in Den Bosch woont, voelt Rea Lenders zich al een echte Bossche. "Het is een stad die leeft. Toen we hier in de zomer van 2009 kwamen wonen, stonden de dozen nog ingepakt. Maar zijn we wel even de stad in gegaan om iets te eten. Geweldig; je krijgt meteen een beetje een buitenlandgevoel." In 2004 debuteert de trampolinespringster op de Olympische Spelen. En hoewel ze niet verder komt dan de achtste plaats wordt ze wel meteen wereldberoemd als het meisje dat niet tot tien kan tellen. "Een finaleplaats was mijn doel in Beijing. Ik had immers nog nooit bij een groot toernooi in de finale gestaan. En nu was dat gelukt. Maar in de finale ging het niet vlekkeloos. We moeten tien sprongen maken en hebben daarvoor een bepaalde volgorde. Sprong 1 ging echter niet helemaal goed; ik kwam te ver aan de rand uit. Had ik die sprong door mijn tweede sprong laten volgen dan was ik gegarandeerd naast de mat terecht gekomen. Dus moest ik de volgorde veranderen: eerst sprong 4, daarna 5 en vervolgens 2 en 6. Maar door de stress was ik wel even kwijt hoeveel sprongen ik had gedaan. Ik vroeg het aan Lennard Villafuerte, mijn trainer. In een flits hoorde ik 9; dus nog een sprong en ik was klaar. Maar hij had zeven geroepen en dus stopte ik twee sprongen te vroeg." Uiteraard is Lenders even laaiend op de trainer. Zoals Sven Kramer tijdens de olympische 10 kilometer van Vancouver wanneer Gerard Kemkers hem de verkeerde baan instuurt. Maar Lenders draait al snel bij: ze weet dat ze zelfde fout heeft gemaakt. In Londen krijgt ze de kans alles recht te zetten. In januari kwalificeert ze zich in de Britse hoofdstad voor de Olympische Spelen 2012. En is daarmee de eerste Nederlandse sporter met een persoonlijk startbewijs op zak. Andrea Lenders is op 29 december 1980 geboren in Groningen. Haar turnleven begint bij DFS in Hoogezand-Sappemeer. "Ik was nog maar zes jaar en zat op ballet. Ik zag dat turnen en het was meteen: Wow, dat wil ik ook." En al snel blijkt dat ze het niet alleen wil maar ook kan. Onder	109
leiding van Irma Stiekema wint ze bij de jeugd alles wat er te winnen valt. Op haar dertiende staat ze al op het WK voor senioren. "In mijn puberteit heb ik keuzes moeten maken, waar vooral mijn vader niet bepaald gelukkig mee was. Ik stopte met het gymnasium en ging naar de HAVO. En richtte me volledig op het turnen. Ging op kamers in Groningen en verhuisde in 2002 naar een zolderkamer in Alkmaar. Om te gaan trainen bij Marc de Wit en fulltime met trampoline bezig te zijn. Ze traint voortaan samen met Alan Villafuerte. "Dat was wel heel wat anders dan ik gewend was. De tijd van alles leuk en aardig vinden was voorbij; er moest keihard gewerkt worden." Die Marc de Wit geeft een hele draai aan haar leven. "Ik was daarvoor een doetje; altijd bewierookt door mijn trainster. Ik was haar oogappel, haar tweede kind. En ik was geweldig goed. Bij Marc kreeg ik te maken met zijn manier van werken: de harde hand. In zijn ogen stelde ik niets voor; ik was te dik. Regelmatig heb ik moeten huilen en er zelfs over gedacht te stoppen met springen. Drie maanden heb ik toen niets gedaan, maar ik kon het springen niet missen." Kort daarop kwalificeert Lenders zich wel voor de Olympische Spelen, mede dankzij de harde hand. Hardheid kan ze in 2004 ook op een andere manier best gebruiken. Terwijl Lenders samen met trainingsmaatje Alan Villafuerte volop in de voorbereiding zit voor Athene wordt Marc de Wit ineens als Marc de W. door de politie uit de sporthal opgehaald. Verdacht van brandstichting, diefstal en heling van turntoestellen. Marc verdwijnt achter de tralies om er pas veertien maanden later weer achter vandaan te komen. Na het hoger beroep blijft alleen de laatste verdenking overeind staan. Lenders heeft haar coach nooit iets kwalijk genomen. "De laatste keer dat ik hem zag was in de	110
rechtszaal. Rond grote wedstrijden sms'en we altijd wat met elkaar. Dat is eigenlijk genoeg; we hoeven samen geen koffie te drinken. Maar als ik hem ooit nodig mag hebben weet ik zeker dat we een afspraak kunnen maken." In het voetspoor van bondscoach Lennard Villafuerte verhuist ze naar Zoetermeer. Via Defensie Topsport verdient ze de kost als sergeant bij de Medische dienst op de Frederik Hendrikkazerne in Den Haag, later op de vliegbasis Gilze-Rijen. Wanneer het CTO in 2009 een trainingscentrum krijgt bij Flik-Flak pakt ze opnieuw haar spullen in en strijkt in Den Bosch neer. "De andere turnsters, die vanuit Zoetermeer ook naar Den Bosch trokken, gingen allemaal bij elkaar wonen. Ik kon de woning van mijn vroegere trainster Irma Stiekema aan de Prauwstraat overnemen. En was daarmee eerder onder dak dan Lennard." In de Bossche Maaspoort heeft de nationale trampolinetop het in de Flik-Flakhal beter dan ooit. "We zijn aangesloten bij het Centrum voor Topsport en Onderwijs en hebben mentale en medische begeleiding, een diëtiste, eigenlijk alles. Daar heb ik als jong meisje altijd van gedroomd en hier heb ik het allemaal bij elkaar." Met een leuke baan, een eigen huis en een mooie sport lijkt Renders op dat moment alles goed voor elkaar te hebben. Maar het contract met Defensie wordt niet verlengd. "Ik had gehoopt daar te kunnen blijven tot na de Spelen. Dat kwam even flink hard aan. Hoe moest ik in vredesnaam mijn sportcarrière voortzetten als ik niet eens een inkomen had? Ik kon geen kopzorgen gebruiken. Uitkomst bood gelukkig 'Goud op de Werkvloer', een programma van Randstad om topsporters te begeleiden op zoek naar een passende baan. Ik heb op een matchdag gesolliciteerd bij Binnenlandse Zaken en werd direct aangenomen. Ze hadden een ideale baan als administratieve kracht voor mij op hun kantoor in Den Bosch. Ik werk vijftien uur per week en het is ook geen probleem als ik af en toe thuis werk. Ze begrijpen mijn situatie als topsporter." Nationaal staat Rea Lenders al jaren als trampolinespringster op eenzame hoogte. Tien nationale titels heeft ze op zak en vanaf 1994 telt ze ook internationaal mee. Bij het EK voor junioren in Portugal 1998 pakt ze zilver; later dat jaar wordt ze achtste bij het EK voor senioren. Met een tiende plaats in het individuele klassement van het WK 2003 kwalificeert Lenders zich voor Athene. Verrassend eindigt ze als vierde bij het WK van 2005 in Eindhoven. Toch zal ze tot 2010 moeten wachten op haar eerste (zilveren) World Cup-medaille. Het jaar 2012 begint meer dan voortreffelijk voor Rea Lenders. Vol trots kan ze via haar website over zichzelf melden: "Als eerste individuele sporter van Nederland haar ticket naar de Olympische Spelen weten binnen te halen tijdens het Olympic Test Event in de O2 Arena in Londen waar straks in de zomer ook haar wedstrijd zal plaatsvinden. Zij heeft in de finale zelfs nog een zilveren medaille gewonnen wat betekent dat zij zich weer kan meten met de wereldtop en dat zij zich nu de komende maanden vol zelfvertrouwen kan gaan voorbereiden op haar doel: Olympische Spelen 4 augustus 2012 te Londen."	111

Olympische sporen in s-Hertogenbosch (2012) 108-111

2012

Henk Mees en Piet Lauwen

Rea Lenders : Het meisje dat niet tot tien kan tellen
Olympische sporen in 's-Hertogenbosch (2012) 108-111

Bossche Encyclopedie |